M'n eerste bevalling
Door: Lian Doornbos
Blijf op de hoogte en volg Lian
16 November 2016 | Gambia, Bijilo
Nu is het wachten op een volledige ontsluiting, regelmatig de bloeddruk meten, die gelukkig iets zakte. Het meisje was echter zeer onrustig en wilde niet liggen. Steeds maar zitten, ze gaf aan dat ze dan geen pijn had. Fatou legt meerdere keren uit dat de pijn een doel heeft en dat ze zittend lastig gaat bevallen maar mevrouw wil niet echt luisteren. Ze wordt nog onrustiger, trekt 5!! keer het infuus eruit en wil niet blijven liggen. Na hevige gesprekken, schoonmoeder wordt erbij gehaald om haar streng toe te spreken blijft ze koppig haar eigen gang gaan. Om 5 uur heeft ze volledige ontsluiting en mag ze beginnen te persen. Alleen wil ze dat absoluut niet doen! Dit heeft bijna twee uur geduurd, zal jullie de details besparen maar dat waren geen prettige 2 uur! Omdat ze weigerde te persen en alleen maar wilde zitten moest Fatou de beslissing nemen om haar toch naar het ziekenhuis te brengen met de ambulance! Dus omslagdoek om en lopend naar buiten onder veel tegenwerking van mevrouw. Fatou en ik achter bij haar in de ambu (familie wilde niet mee--?!) en starten maar. Helaas, de ambulance wil niet starten!! Ondertussen wil de dame natuurlijk niet blijven liggen en wurm ze zichzelf tussen de stoel en het "bed" op de grond. Wij behoorlijk zweten( heeeeeel warm in dichte auto en aardig wat paniek) en ondertussen zitten we met z'n drieën behoorlijk onder het bloed. Andere auto erbij en ja met de startkabels start de ambulance! Gelukkig we kunnen rijden. Zeker 10 min, voelde aan als 2 uur, over de zandweg richting de hoofdweg en geloof me dat is niet zomaar een zandweg. Allemaal hobbels en bobbels, zeker geen pretje voor een bevallende dame. Ow ja en toen bedacht ze; nu ga ik maar eens persen.... onze grootste angst; ze gaat toch niet de baby alsnog in de ambulance krijgen!? We zien het hoofdje al. Nog maar harder rijden en degene die ooit in Gambia heeft gereden rond half acht s avonds weet hoe druk het is!! Wat een rit. Claxonnerend links en rechts inhalend tussen alle auto door. Halverwege begeeft de claxon het ook nog. Echt relaxed ben ik zeker niet meer!! Wij allemaal niet meer. Gelukkig na 25 min arriveren we zonder ongelukken maar met m'n eerste grijze haren, in het ziekenhuis. Mevrouw op bed gelegd, overdracht gegeven aan de verpleegkundige daar en ondertussen ligt mevrouw zelf al weer op de grond. we wensen de verpleegkundigen veel succes en rijden zelf weer terug naar de kliniek.
Wat een heftige middag en avond! Ook Fatou gaf aan nog nooit zo'n koppige meid gezien te hebben tijdens een bevalling. Hoe het is afgelopen? Geen idee, ze zijn (nog) niet weer in de kliniek geweest om dit te melden (of te betalen...)
Na even nagepraat te hebben, met duidelijke uitleg van Fatou dat dit zeker niet normaal was en dat de volgende bevalling toch echt prettiger zou zijn voor mij om 23 uur op bed gegaan na een lange koude douche!! Voelde me toch enorm vies en erg moe. Wat een bizarre avond.
3 uur later wordt er aan m'n deur geklopt; “Lian Lian wake up, labor !!”
Verdwaasd wordt ik wakker, labor?? Oke, in het donker de uitgang van m'n klamboe vinden met m'n duffe kop, snel wat kleren aan en hup naar de kliniek (zit gelukkig meteen naast m'n huisje). En jawel een puffende dame van rond de 20 ligt al op bed. Familie kwam ik buiten al tegen, dit keer wel de echtgenoot aanwezig met haar eigen moeder. Beiden blijven weer buiten wachten en Fatou en ik begeleiden de vrouw tijdens de bevalling. Voor haar was het de tweede bevalling, dus dit zal wat "makkelijker" moeten gaan. Bloeddruk goed, 6 cm ontsluiting al, baby's hartje ook sterk aanwezig. Infuus weer ingebracht en wachten maar. Eventjes liggen op het bed naast haar en daarna weer aan de slag! Leer precies wat er allemaal moet gebeuren, Fatou is een ster in het uitleggen en mij alles zelf te laten voelen en doen en jawel 4 uur later mag ik dan echt een baby'tje zien geboren worden! Wat een sterke vrouw; in stilte bevallen van een prachtig klein meisje! Het baby'tje wordt door Fatou uitgezogen en ik mag haar in het bedje leggen. Hier is het geen gewoonte dat de moeder haar kindje meteen vasthoudt. Ze vraagt: wat is het een jongen of een meisje? Een meisje vertel ik heel blij! Moeder is echter helemaal niet blij. Ze had al een meisje, ze wilde een jongetje. Ze draait zich om en wil slapen. Daar stond ik dan; helemaal blij te zijn kijkend naar dat prachtige mooie meisje die zo niet gewenst was nu door haar moeder. Geen enkele aanraking, helemaal niets. Ik pak het kleine meisje nog maar eens op en knuffel het extra, dit doet toch wel pijn.
Nu is het voor ons tijd om te gaan, de familie komt naar binnen en zal voor de rest zorgen. Om 8 uur ga ik na een douche op bed maar slapen lukt me toch niet. Om 10 uur stap ik er maar weer uit. Ga naar de kliniek om te kijken hoe het met het meisje gaat. Overigens krijgen baby's hier pas na twee weken een naam (gegeven door de dorpsoudsten tijdens een naamgevingsfeest). Het kleine meisje ligt alleen op een groot bed. Oma en moeder zitten samen op een ander bed. Baby'tje spuugt wat, maar er wordt geen aandacht aan besteedt. Ik pak haar maar op, bang dat ze zich er toch echt in verslikt. Moeder vertelt oma dat ik geholpen heb met de bevalling. Ik word bedankt door oma en krijg de vraag; wil jij het baby meisje niet hebben....? Ik denk eerst nog dat het een grapje is, maar ze kijken allemaal zeer serieus. M'n hart breekt nu echt en hoop echt dat haar moeder nog gaat bijdraaien en toch nog gelukkig gaat worden met dit lieve mooie meisje..
En dat is ook Gambia. Hier heb je geen pensioen, je hebt hier kinderen nodig voor je eigen toekomst! Wie gaat er anders voor je zorgen als je oud bent? En ja dochters kunnen je helpen met schoonmaken, de was en koken. Maar de zonen zorgen over het algemeen toch voor wat inkomsten! Het is van groot belang dat je kinderen krijgt en inderdaad zonen hebben dan voor sommigen ook zeker de voorkeur met name als je al een dochter hebt. In onze ogen zo hard en kil, maar nu ik hier zo leef begin ik wel steeds meer te begrijpen hoe het hier werkt. Ja het is een hele andere cultuur, andere normen en waarden, soms zo mega verschillend met wat wij gewend zijn, maar het is hoe het hier werkt. Je kunt het gewoon niet vergelijken met onze maatstaven en onze cultuur. Ik probeer het dan ook niet te veroordelen. Ik weet ondertussen hoe zwaar en moeilijk iedereen het hier heeft! Zonder geld moeten leven, soms geen eten hebben, geen medicijnen kunnen betalen die je echt nodig hebt. Je kinderen niet naar school kunt laten gaan omdat ze mee moeten helpen thuis en tja wederom geen geld is hiervoor! Sommige kinderen lopen hier in kleren, nou ja kleren, stuk stof wat enorm vies is en vol met gaten zit. Als ze ziek zijn dan is dat pech hebben want nergens is geld voor! Hartverscheurend om dit soms te zien. Ik ben blij om te zien dat Fatou deze kinderen gratis helpt maar geloof mij dat is in andere dorpjes niet zo!! En wat dan? Ik moet er niet te veel aan denken, dus je kan wel een oordeel hebben over een vrouw die niet blij is met een tweede dochter, maar ondertussen begrijp ik het ook wel een heel klein klein klein beetje. Het leven is hier gewoon zo anders....................
Iedereen verder super bedankt voor jullie lieve berichtjes, hier, op Facebook of per Whatsapp!
Doet me super goed dat allemaal te lezen. Ondanks dat ik het erg naar me zin heb hier, mis ik Nederland af en toe ook echt wel! Met name Peter, Tjino, m'n familie en vrienden en dan is het heel fijn om die lieve en ondersteunende berichtjes te lezen. Nog 3 weken en dan komen Peter, z'n moeder, mijn moeder en vriend, m'n vader en m'n zus en zwager een weekje hier!! Heel veel zin in.
Ook het hebben van altijd elektriciteit en water mis ik best wel haha maar ja daar valt tot nu toe nog prima mee te leven, met name dankzij een super cadeau: waka waka van Chris en Marieke!! Niet gedacht dat ik die zooooooveel zou (moeten) gebruiken de uitvinding van deze eeuw!!! Mijn dank is groot hiervoor!
-
16 November 2016 - 08:13
Herma:
Lieve Dian.
Wat een prachtig verhaal. Heb het met tranen.in mijn ogen gelezen. Heel veel succes nog daar en een knuffel van ons.
-
16 November 2016 - 09:18
Didy En Jan Steenhuis:
Lieve Lian.
Hier kun je alleen maar stil van worden. En dan goed nadenken hoe goed wij het hier hebben!!
Wat een ervaringen.
Hou je taai daar.
Fijn te horen dat er nu familie langs komt, kun je alles even kwijt, geniet van het bezoek.
Wij komen dus op 9 januari naar Gambia.
Groetjes Didy en Jan. -
16 November 2016 - 09:22
Maria:
Dag lieve Lian, wat een belevenissen allemaal! Ik kan me goed voorstellen dat het af en toe heel moeilijk is om hun normen en waarden te begrijpen. Maar je kunt het idd niet vergelijken met hoe wij leven. Ik hoop dat er van het meisje gehouden zal worden!!
Veel sterkte met alles maar ook genieten van het feit dat je dit mag ervaren!
Veel liefs en een dikke knuffel. O ja, en straks heel veel plezier met Peter en je familie!! Leuk hoor. -
16 November 2016 - 09:55
Jos:
Wat heftig allemaal Lian. Maar zo te horen sla je je er goed doorheen. Super zeg!
Goetjes uit een somber en regenachtig Groningen... -
16 November 2016 - 10:03
Jacqueline (buuv):
Jeetje, wat een heftig verhaal! Daar had ik even een zakdoekje bij nodig. Wat fijn dat je daar bent, Lian, en kunt helpen. Weet je inmiddels al hoe het met dat meisje in het ziekenhuis is afgelopen? En die baby? Gaat de familie die baby wel mee naar huis nemen? Dit gaat je vast allemaal niet in de koude (waren ze maar koud!) kleren zitten. Heel veel liefs vanuit Groningen!! -
16 November 2016 - 11:52
Anneke Van Der Laan :
Behoorlijk heftig allemaal, maar ook heel interessant en leuk om mee te maken!
Wij vinden het leuk om je te volgen.
Heel veel succes met alles!!!
Hartelijke groeten,
Stoffer en Anneke
-
16 November 2016 - 13:29
Debbie:
Geef maar aan mij is het eerste waar ik denk...heftig situatie hoor. Sterkte en hopelijk snel ook wat positieve ervaringen voor je!! X -
16 November 2016 - 18:18
Henny:
Oh, wat een verhaal zeg! Stil van...... Wel topervaring!
Fijn om volgende week ff quality-time te hebbn met Peter en je lieve familie.
Geniet ervan.
Dikke knuffel! -
16 November 2016 - 18:19
Henny:
Oh, wat een verhaal zeg! Stil van...... Wel topervaring!
Fijn om volgende week ff quality-time te hebbn met Peter en je lieve familie.
Geniet ervan.
Dikke knuffel! -
20 November 2016 - 12:53
Nanna:
Hey kanjer
Wat een verhaal zeg. Je zult maar zo`n kleintje aangeboden krijgen!!!
Wat hartbrekend, maar ook wat een dilemma, want er zullen er meer zijn dan we ooit zouden kunnen bedenken.
Dat zijn dan de dingen waar je niet bij stilstaat en daar gewoon gebeuren! De belevenissen daar "enorm", mooi om te doen dat neemt niemand je meer af.
Hou je taai! Keep calm :)
-
29 November 2016 - 17:34
Vera:
Wat een verhaal Lian!!! -
01 December 2016 - 10:11
Grace Holtjer:
'slik' wat een verhaal, zo'n mooi meisje.
Groetjes Grace -
01 December 2016 - 10:11
Grace Holtjer:
'slik' wat een verhaal, zo'n mooi meisje.
Groetjes Grace -
04 December 2016 - 11:28
Dirk Doornbos:
Hoi Lian, jou verhaal heeft me echt aangegrepen. dan besef je maar weer hoe goed we het hier hebben en wat mensen (moeten) doen om te overleven.
Veel sterkte en succes daar.
Groeten Janny en Dirk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley