Het andere Gambia

Na al die extreme dingen die ik meemaak wil ik jullie toch ook de normalere kant van Gambia laten zien, want sommige hebben nu het idee dat ik alleen maar gekke dingen meemaak.

Het is hier gelukkig al wat minder warm geworden, gewoon een graadje of 36 ( jaja vergeleken bij jullie mega warm snap ik) het zweten bij niks doen in de schaduw is nu over.

In kunkujang is het wel wat warmer dan aan de kust waar ik m'n eigen appartement heb. overdag in de zon is voor mij nog steeds niet aangenaam ( brand behoorlijk op je lichaam) maar ja dat moet je gewoon vermijden en dan is het prima te doen vergeleken paar weken terug. Ik hoef me in elk geval niet meer in te smeren tenzij ik een dag aan het strand lig, lig alleen onder een parasol maar zelfs daar kan m'n blanke huidje nog niet tegen.... M'n ventilator is nog wel van groot belang vooral als ik wil slapen heb ik die nog wel nodig.

M'n werkweek bestaat nu vanaf zondagochtend vroeg tot en met woensdagavond uurtje of 21-22. De dagen verschillen nogal, ene keer is het mega druk maar sommige dagen komen er weinig patiënten.

De meeste patiënten die we afgelopen maand hebben behandeld zijn (vele) kinderenen met malaria, ook toch aardig wat volwassener met malaria (volgens Fatou dit keer extreem veel) zwangere vrouwen controleren, bevallingen, nu in drie weken tijd 7 en soms zelfs twee op een dag soms een aantal dagen niks.

Ook zijn er veel wonden; vingers en/ of tenen die er af zijn. Dit geneest erg slecht, sommigen hebben ook diabetes waardoor de wond genezing zeer moeizaam verloopt. Slechte voedingstoestand helpt hierbij ook niet. Ook de hygiene is hier toch wel erg slecht.

Verder al meerdere hoofdwonden behandeld bij kinderen doordat ze elkaar bewerkt hebben met een steen ofzo. Gelukkig tot nu toe geen hechtingen nodig. Kinderen met luchtweginfecties die of met pillen behandeld kunnen worden of toch een infuus krijgen met antibiotica en vocht zie ik ook veel. Brandwonden bij kleine kinderen (armen en benen) zie ik ook met regelmaat. Dat is toch ook wel heel sneu om te zien.

Deze week kwamen twee jongens, jaartje of 16, die waren gevallen met de motor doordat ze in een kuil reden waardoor de motor over de kop vloog. Gelukkig goed afgelopen alleen zaten beiden onder de schrammen en er moest bij 1 flink gehecht worden ivm hoofdwond. Beiden komen om de dag langs om hun wonden te verbinden. Het blijft nog steeds bijzonder voor mij hoe ik dat hier doe aan m'n tafeltje buiten zo niet steriel te werk gaan. Ik denk dat m'n collega's bij mijn terug komst mij weer aardig moeten instrueren hoe dat steriel werken ook nog maar weer moet.

De ochtenden van 9-13 zijn druk bezocht en de avonden van 18-21. Daarna komt er af en toe nog iemand langs. In de kliniek liggen gemiddeld 1-3 patiënten die er een of meerdere nachten verblijven ivm antibiotica of een behandeling voor de wat ernstige malaria. Van 13-17 kan ik "rusten" als er verder geen patienten en of bevallingen zijn. Soms aan de schoonmaak, soms dozen uitpakken die ikzelf of andere mensen verstuurd hebben. Alle medische middelen uitzoeken en weer opbergen. Even lekker relaxen in de schaduw onder de grote mangoboom is ook heerlijk.

‘S middags zit ik vaak gezellig bij de "koks". Zo bijzonder om te zien hoe ze elke dag weer voor een mannetje of 50 koken!! En dit alles op de grond in de meest bizarre houdingen en het smaakt zoooo lekker allemaal.

Normaal eet ik zelden rijst maar hier dus dagelijks, met vis of vlees. Degene die mij kennen; ik ben een behoorlijk mietje mbt eten dat graatjes of botten heeft, maar dat is nu wel over!! Anders heb ik hier niks te eten haha. Ik ben dus al behoorlijk veranderd en draai m'n hand niet meer om om een visje te ontleden. Overigens eet ik de kop en graatjes niet op, maar dat wordt na die tijd braaf door een ander opgegeten. Ze vinden me een beetje raar dat ik dat dan weer niet eet. Ze moesten eens weten wat ik hiervoor allemaal niet at.

Wat ik ook zo mooi vind is dat iedereen hier alles met elkaar deelt! Als iemand iets te eten heeft (van een appel, meloen, brood of drinken), alles wordt hier gedeeld. Het beetje dat ze hebben wordt altijd gedeeld. Zelfs door de kinderen. Als je 1 een koekje geeft en een ander kindje komt eraan, zal het eerste kindje altijd de ander wat geven. En niemand is hier "vies" van elkaar, elke patiënt drinkt hier uit dezelfde beker, eten dat overblijft wordt altijd weer opgegeten door een ander, van elkaars eten afhappen is hier ook echt heel normaal... Dat is dan weer ff wennen moet ik zeggen.

De was gebeurt hier met 1 wasmachine die geschonken is door een sponsor, maar ja je kunt wel nagaan voor meer dan 50 personen wassen is 1 wasmachine te weinig dus de rest wordt met de hand gewassen. Best een werk kan ik melden. Ook mijn was wordt hier gedaan, soms doe ik een poging om wat zelf te doen, nou m'n vingers zijn hier niet zo heel blij mee na die tijd. Kun je nagaan als je dit elke dag met vele kilo's was moet doen. Respect!!!!!!

Ook het schoonmaken gaat hier iets anders; stofzuigers bestaan hier natuurlijk niet; dus zoals je op de foto ziet; m'n mooie veger en ach het werkt prima! Aangezien hier heeeeeeeel veeeel zand is (overal!!) zit ook alles onder het zand. Na een dag buiten geweest te zijn zit je altijd onder een "bruin" laagje. Ik heb in m'n appartement niet eens ramen zitten dus tja kan je wel nagaan dat er in je huis snel een laag stof/zand ligt.

De vrouwen hier in het dorp doen normaal gesproken al het werk, de mannen gaan zeker niet koken, de was doen, schoonmaken of voor de kinderen zorgen. Zelfs als ze een kind draagt wordt nog verwacht dat ze de tassen met boodschappen draagt terwijl de man er "gewoon" naast loopt en haar de tassen ook nog maar even aangeeft..

De man mag hier overigens trouwen met meerdere vrouwen (zolang hij er maar voor kan zorgen financieel) en heeft dus ook bij meerdere vrouwen kinderen. Ze wonen ook samen op 1 compound. De jongere generatie heeft echter een andere ide hierover. Die geven aan 1 vrouw voldoende te vinden met een paar kinderen en dat ze alleen willen trouwen als ze verliefd zijn en wachten totdat ze hier financieel ook voor kunnen zorgen. Dus trouwen ze vaak ook niet meer voordat de 30 zijn. Mooi om te zien en te horen!

Ook hoor ik soms dat de echtgenoot “not around" is... waar die dan is??? Maar ja, dan heeft de vrouw het dubbel zo zwaar aangezien er dan ook zeker geen inkomsten zijn en ze dat dan ook nog mag oplossen.

De kinderen van het weeshuis gaan verdeeld naar school. De ene groep ‘s morgens en de andere helft gaat ‘s middags. Overdag na schooltijd vermaken ze zich met huiswerk doen, zingen, spelletjes doen, douchen, de was doen (eigen uniform) en hun haren vlechten. Er is elke dag een lieve vrouw Gaby (soort van moeder) die de boel aanstuurt en de meisjes begeleid. 40 meisjes he?!! Ze zorgt voor de pijntjes, geeft ze aandacht, springt in bij ruzie en ga zo maar door ennnn ook maakt ze soms lekkere hapjes zoals tapalapa waar ik me graaaaaag bij aansluit. Al met al een gezellige drukte altijd, dus als ik niks te doen heb kan ik me altijd daar vermaken. Ze spreken (nog) niet zoveel Engels. Vooral de kleintjes niet maar ach vaak is dat niet eens nodig als je zingt of speelt samen.

Op m'n vrije dagen ga ik vaak even langs bij het hotel waar ik hiervoor met Peter altijd kwam. Vele bekenden daar (personeel) dus ff gezellig kletsen. Ik krijg bij binnenkomst altijd een kopje koffie gratis aangeboden en ook heb ik daar WiFi dus kan ik m'n telefoon weer updaten mailtjes versturen enz.

Ook zoek ik soms het strand even op. Meerdere plekjes waar ik naar toe ga voor de afwisseling. Lekker fruit bestellen bij de "fruit ladies" of een lekker vers sapje bij de "juice boys" die hebben het nogal lastig nu het toeristen seizoen nog niet helemaal begonnen is, dus een beetje hun business spekken kan geen kwaad! Ook zijn ze altijd in voor een gezellig kletspraatje dus vermaak me daar altijd prima. Ook educatie lessen geven over anticonceptie, hoe wordt je zwanger enz geef ik hier ondertussen aan die jongens! Ze zijn hier toch wel erg nieuwsgierig naar en willen hier graag over leren. Ook de vragen waar zit wat in het menselijk lichaam enz. En tja aan een "blanke zuster" durven ze het dan blijkbaar wel te vragen. Ik vind dit alleen maar zeer goed dus herhaal dit met regelmaat ( ja ze sturen hun vrienden ook m'n kant op haha).

Met Barry, een bevriende taxichauffeur, ga ik ook regelmatig op pad. Hij brengt en haalt me altijd op als ik naar de kliniek ga. Ook als ik dingen moet regelen zoals een visum stempel, bankrekening openen, speciale dingen kopen gaat ie vaak mee omdat dat toch wat makkelijker is. Ook heb ik al een keer bij z'n familie gegeten, ben met z'n vrienden naar een reggae party geweest en een bbq op het strand. Ook al een paar keer naar een dansclub geweest en met een paar Nederlanders die ik ontmoet heb wezen eten. Met een Engelse nog in een café gepoold. Als je alleen bent heb en maak je ook wel weer sneller contact met mensen merk ik.

Ook heb ik ondertussen wat contact met andere vrijwilligers hier en heb al een paar afspraken gemaakt om ook eens daar te gaan kijken en zij natuurlijk bij mij. Maar dat lezen jullie vast later wel hoe dat is gegaan.

Als ik wat wil eten ga ik vaak naar een lokaal restaurant toe, voor een euro een hele maaltijd ipv 7-9 euro in het toeristische deel. En tja, ben nu al echt aan de Gambiaanse prijzen gewend. Ook ik onderhandel ondertussen over een sinaasappel die in mijn ogen 0.04 cent goedkoper. Moet zeep dat ik moest kopen echt 3 euro kosten?! Was echt even pijnlijk haha. Dus wat zal ik straks bij terugkomst alles vreselijk duur vinden. Ik kan me herinneren dat ik op Schiphol bij de Starbucks een kop koffie besteld heb voor 6 euro?? Nou daar kan ik hier nu niks meer bij voorstellen.. Daar kan ik 6 keer voor eten.

Het leven is idd goedkoop hier maar bv benzine is weer best prijzig (zelfde prijs of iets duurder zelfs dan in Nederland). Wc papier of zeep shampoo kauwgom kaas enz ook Nederlandse prijzen dus tja die "luxe" gun ik mezelf dan wel hoor;-) en ja, ik eet af en toe ook een pizza en heb zelfs al een frikandel gehad!!

Voor een brood betaal ik 17 cent Als ik er vlees (geen plakje boterhamworst maar echt vlees met een uiensaus enz) op wil hebben 65 cent (als ik het gewoon op straat koop) maar dat kan alleen ‘s morgens aangezien het dan nog redelijk vers is. In de avond durf ik het niet meer aan (staat dan de hele dag in brandende zon de pruttelen). Voor een sinaasappel betaal je rond de 10-17 cent, watermeloen is een euro en bananen kosten 11 cent per stuk ongeveer.

Heb ook al lekker gewinkeld op de grote Serrakunda market. Heerlijk lopen tussen alle tassen sieraden, houtsnijwerktjes, groentes kruiden en verse vis. Het is wel enorm druk altijd dus na een uurtje ben ik er ook wel weer klaar mee.

De overheid hier heeft Whatsapp geblokkeerd (zucht) en nu moet je een speciaal programma gebruiken wanneer je Whatsapp wil opstarten, dit kost je ongeveer 2 keer zoveel mb’s als normaal. En je krijgt dus niet automatisch je berichten binnen maar ach ben bereikbaar dat is al erg fijn!

Water kan ik hier niet drinken dus vele flessen water kopen is wel van belang. Tandenpoetsen doe ik ondertussen wel met "normaal" water en tot nu toe gaat alles goed. Ik ben nog niet ziek geweest.

Stroom betaal je hier ook los. Ik heb dit dan bijna nooit, maar betaal toch voor drie weken 6 euro (koelkast ventilator en licht). Het stroom is deze afgelopen maand een groot probleem in Gambia! Hotels en restaurants hebben een generator en bij Fatou is er een solar systeem maar ondanks dat is er met grote regelmaat geen stroom in heel Gambia! Problemen met bedrijf of de overheid die de boel blokt? Daar kom je niet achter, iedereen heeft zo zn eigen idee erover. Water hebben is hier ook niet vanzelfsprekend zoals ik eerder vertelde. Ik ben er nu al helemaal aan gewend! Ik probeer soms niet eens m'n douche meer, pak meteen m'n emmertje al. Ben verrast als er wel wat is en geniet er dan maar dubbel van.

Verder ben ik deze week met Fatou, Chris en Elly wezen shoppen voor eten voor Fatou en de kinderen. Chris en Elly komen uit België en hebben door middel van een spaghetti festival veel geld binnengehaald!! Hier hebben ze heeel veel boodschappen kunnen geven, met name nu de verkiezingen eraan komen 1 december (kan veel onrust geven hier waardoor bv alle winkels sluiten) is er een mooie voorraad om die dagen door te komen!! Echt fantastisch!

Het is zeer leuk om over de markt te lopen en alles te kopen. Het kon allemaal niet in een normale auto dus een vrachtwagentje gehuurd om alles naar de compound te brengen.

Overigens nu ondertussen al heel wat bevallingen meegemaakt, gelukkig zonder teveel complicaties. Gisteren kwam er een taxi aangereden; had de bewuste bevallende dame net de baby al gekregen in de auto en lag dus ergens halverwege tussen haar benen nog aan de navelstreng. Fatou meteen met haar schaar en klem erheen, baby uit de auto gevist en ik ben met de kleine snel naar binnen gerent. Gelukkig begon het jochie hard te huilen, dus een goed teken! Na alle controles het jongetje eerst maar even lekker gewassen en gelukkig ging het met moeder en zoon verder prima! Taxichauffeur was overigens niet zo heel gelukkig.

Al met al bevalt het me hier echt heel goed! Heb nog geen heimwee naar Nederland, mis zeker de luxe niet en ben ondertussen echt gewend aan het leventje hier. Mis alleen de lieve mensen die thuis zijn maar ja dat is alleen maar normaal en whatsapp geeft me wel een dichtbij gevoel gelukkig.

Het valt me reuze mee hoe het "alleen" zijn is, vermaak me goed en zoek wel gezelschap op als ik dit nodig heb. Ik had verwacht dat het me moeilijker zou afgaan.

Het ontstressen, niet de dagelijkse beslommeringen meer hebben kan ik een ieder aanraden! Ik ben zelf vaak " druk in m'n hoofd" en merk dat dat hier echt een stuk minder is. Voel me goed en relaxed ondanks alle bizarre en soms moeilijke dingen die ik hier mee maak. Omgeven worden door andere lieve mensen hier helpt natuurlijk hier ook bij.

In de kliniek voelt het alsof ik een aantal moeders erbij heb gekregen. Iedereen brengt of vraagt continu of ik wat wil eten, drinken, lekkere hapjes, ijsjes fruit enz enz dus kom zeker niks te kort hier. Nou ja behalve beweging dan, m'n dagelijkse uurtjes wandelen met de hond mis is echt heel erg. Nu het iets koeler is probeer ik wat meer te lopen, maar m'n spiermassa is drastisch verminderd. Nou ja zien we thuis ook wel weer.........

Veel liefs en super bedankt voor al jullie lieve berichtjes waar dan ook